dinsdag 17 december 2013

Prostitutie een vrije keuze?


Kort geleden kreeg ik van Biblion de publicatie Moskou aan de Amstel toegestuurd om te recenseren.
In deze publicatie beschrijft Metje Blaak, bekend als persvoorlichter voor de belangenorganisatie voor sekswerkers De Rode Draad, over haar leven als prostituee en haar ervaringen nadat ze gestopt is. Ze vertelt hoe moeilijk het was om daarna een eigen zaak op te bouwen, over het stigma, en over haar ervaringen als voorlichtster van de Rode Draad. Ze heeft geen goed woord over voor het prostitutiebeleid, of het nu over registratieplicht, verhoging minimumleeftijd of sluiting van de Theemsweg gaat. Gemeentes er hebben volgens haar totaal geen verstand van, ze ontnemen vrouwen hun werkplek en zorgen ervoor dat het ondergronds, uit het zicht verder gaat. Metje beschrijft de prostitutie als een prima beroep en hoewel ze de samenhang met vrouwenhandel en drugscriminaliteit niet ontkent, vindt ze de gekozen aanpak zinloos. Ook vertelt ze over Patricia Perquin, die een tijdlang in de rol van ex-prostituee als adviseur voor de gemeente Amsterdam, maar een bedriegster bleek. Ze eindigt met aanbevelingen hoe het wel zou moeten, zodat prostituees hun werk goed kunnen uitvoeren.

Of er veel vrouwen uit eigen vrije wil hun lichaam verkopen is de vraag. In de Volkskrant van 4 december jl. schrijft Robin (artiestennaam) ex-prostituee met 5 jaar ervaring in het werk, dat ze in de wisselende kring van 10 collega's nooit meer dan één of twee 'happy hookers' heeft ontmoet en dat de overige vrouwen werden uitgebuit, een drugsverslaving financierden, partners uit schulden moesten halen, hun gezin in het land van herkomst financieel ondersteunen of een ernstige psychiatrische aandoening hadden, vaak veroorzaakt door seksueel misbruik in de jeugd.

De vraag is hoe vrij de vrije keus van deze vrouwen is om voor de prostitutie te kiezen.

Blijft dat Metje een punt heeft en dat al die maatregelen er niet toegeleid hebben dat de vrouwenhandel stopt. Meer regelgeving blijkt niet te werken. Het is zaak het over een andere boeg te gooien en te kijken hoe je ervoor kunt zorgen dat vrouwen die voor dit beroep 'kiezen' geen slachtoffers van vrouwenhandel zijn of op een andere uitgebuit worden, dat ze het geld dat ze er mee verdienen zelf mogen houden en ondersteund worden om te stoppen als ze dat willen. Misschien is het de moeite waard de mogelijkheden te onderzoeken om een cooperatie van prostituees het zelf te laten regelen. Om prostituees zelf eens te vragen met een plan te komen dat de 'vrije' keuze van henzelf en de andere vrouwen te garandeert.

dinsdag 3 december 2013

De kracht van spreken na seksueel misbruik


In 1982 verscheen De straf op zwijgen is levenslang. Een boek met ervaringsverhalen over seksueel misbruik in het gezin. Het was het eerste boek over dit onderwerp in Nederland en werd uitgegeven door de VSK, de Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling binnen het gezin. Voor die tijd waren er nauwelijks publicaties hierover te vinden, alsof het voor die tijd niet bestond. Het boek maakte veel los en heeft de aandacht voor seksuele kindermishandeling op de kaart gezet.
Inmiddels zijn we jaren verder en is het boek niet meer verkrijgbaar. Dat heeft de VSK er toe doen besluiten het boek opnieuw uit te geven onder de titel De kracht van spreken en de negentien oorspronkelijke levensverhalen over seksuele kindermishandeling uit te breiden met elf verhalen van slachtoffers uit groepen die eerder niet bereikt werden. Ook zijn er stukjes toegevoegd aan de verhalen hoe het met de slachtoffers - die tegelijkertijd ook overlevers zijn - nu gaat. Het zijn dertig aangrijpende levensverhalen die je stuk voor stuk diep raken en wat je eigenlijk niet wil lezen. Waarom is het belangrijk dat hulpverleners dit boek wel lezen? Omdat - zoals je ook kunt lezen in het boek - kinderen die serieus genomen werden, geholpen, hulpverleners die niet wegkijken, cruciaal blijken te zijn in de levens van deze slachtoffers. Hulpverleners die niet bang zijn om de afschuwelijke werkelijkheid onder ogen te komen en actie ondernemen, maken het verschil. Om te kunnen overleven moeten slachtoffers kunnen praten over wat ze hebben meegemaakt, met ervaringsdeskundigen en ook met hulpverleners. Want zoals Shakespeare dat lang geleden al treffend wist te verwoorden:
Het leed dat niet spreekt knaagt aan het hart tot het breekt.