Laatst kreeg ik van Biblion de publicatie Luchtwortels van Hilda Hilbrand toegestuurd om te recenseren. Omdat de wereld zo’n onveilige plek is, kreeg de auteur 'luchtwortels'.
Sommige mensen hebben een leven dat bestaat uit een opeenstapeling van ellende: traumatische jeugdervaringen, foute partners, huiselijk geweld, dakloosheid, niets blijft hen bespaard. En ook de hulpverlening heeft hen niets te bieden. Daarmee is deze publicatie een aanklacht tegen de hulpverlening. Zowel reguliere hulpverlening, als alternatieve 'spirituele' hulpverleners blijken niet in staat met sommige mensen een langdurige helpende relatie op te bouwen. De auteur (pseudoniem), zelf slachtoffer, doet tot in detail verslag van de mishandelingen, wat de gevolgen waren en hoe de hulpverlening daarmee is omgegaan. Ook doet ze aanbevelingen hoe de hulpverlening beter zou kunnen. Tenslotte gaat ze in op de mogelijkheden van een spirituele leefwijze om als slachtoffer kracht te hervinden.
Sommige mensen zijn misschien niet eenvoudig te helpen, maar het is natuurlijk aan de hulpverlener om te blijven zoeken naar een ingang. Goed luisteren en open vragen stellen is iets wat vaak ontbreekt en een aanbeveling wat veel hulpverleners volgens de auteur beter zouden moeten leren.
IK heb het boek ook gelezen. Ik denk dat Hilda met haar boek vooral zelf wil helpen. De hulpverlening. Ze geeft precies aan wat ze nodig heeft. Ook geeft ze aan wat ze de wereld nog steeds te bieden heeft, want ze heeft zoals veel beschadigde kinderen, van haar beschadigingen juist 'kunst' gemaakt. Maar niemand wil de vruchten plukken. Omdat ze zo'n lage sociale status heeft en men vindt dat ZIJ zich aan moet passen. In plaats van dat de maatschappij en de hulpverlening ook maar een klein beetje moeite doet om een stapje in haar richting te zetten. Het enige antwoord dat ze overal krijgt is: kop op, zet je er overheen. Zoek een baantje en alles lost zich wel op. In het beste geval. Want in de meeste gevallen wordt ze niet geloofd. De schrijfster heeft onlangs de lokale ombudsvrouw gevraagd waarom ze de afgelopen vier jaar niet geholpen is, ondanks ziekte. (vastgesteld door een psychiater, dus geen verzinsel) Volgens onderzoek van de lokale ombudsvrouw is ze alleen al de afgelopen vier jaar bewust, opzettelijk tegengewerkt door de hulpverlening, omdat men naar eigen zeggen een ander beeld had van de situatie. Al vier jaar is ze bezig te bewijzen dat ze niet werkschuw is, maar mensenschuw. En nog verandert er niets....Het is een wonder dat Hilda er nog is. Hier laat ik het maar even bij.
BeantwoordenVerwijderen