over nieuws, discussies en publicaties in zorg, welzijn en onderwijs
maandag 25 januari 2010
Sharia in Nederland en tranen in de woestijn.
In april en mei 2009 heb ik twee boeken gerecenseerd die het thema vrouwenbesnijdenis onder de aandacht brengen: Sharia in Nederland van Nizaar Makdoembaks en Tranen in de woestijn van Halima Bashir.
Jaarlijks worden bij hulpinstanties ongeveer vijftig meldingen gedaan van vrouwenbesnijdenis of vrouwelijke genitale verminking (VGV). Het werkelijke aantal is veel hoger. VGV heeft ingrijpende psychisch en lichamelijke gevolgen en wordt gezien als een zware vorm van kindermishandeling. In het boek van Makdoembaks wordt ingegaan op het ontstaan en de achtergronden van VGV, de verschillende vormen, beleid en wetgeving in Nederland en medische en juridische aspecten. Aan de hand van een casus worden de ingrijpende gevolgen van VGV geschetst. De titel van het boek dekt niet de inhoud. Het boek is een soort pamflet tegen VGV: op diverse manieren wordt de ernst van VGV onder de aandacht gebracht en het falen van het Nederlandse beleid onderstreept. Tal van voetnoten, herhaling en gebruik van medische terminologie moeten de ernst benadrukken. Het voorstel voor een medisch contract dat staatssecretaris Bussemaker met ouders wil sluiten wordt vergeleken met de shariawet. In het laatste hoofdstuk worden aanbevelingen gedaan een andere aanpak van VGV in Nederland.
Tranen in de woestijn is een aangrijpend boek over vrouwelijke arts die opgroeit tijdens de oorlog in Soedan en gedetailleerd verslag doet van haar ervaringen en emoties.
In 2003 breekt het conflict Darfur in Soedan uit. Dit conflict wordt uitgevochten door de regering in Khartoem en de Janjaweed, een door de regering bewapende militie van lokale Arabische stammen, aan de ene kant, en Afrikaanse rebellengroepen aan de andere kant. Het heeft geleid tot minstens 300.000 doden en 2 miljoen vluchtelingen. Halima Bashir is geboren in Soedan als lid van de Zafhawastam . Buiten de genitale verminking op haar 8e, heeft ze een goed leven en groeit op in een liefdevol gezin. Ze is intelligent en krijgt de kans medicijnen te studeren. Als ze gaat werken als arts wordt geconfronteerd met de slachtoffers van de oorlog. Later wordt ze zelf opgepakt, gemarteld en verkracht, omdat ze strijders heeft behandeld en ook haar dorp wordt aangevallen en verwoest. Ze vlucht naar Engeland. Daar doet ze verslag van de verschrikkingen die plaatsvinden in Soedan en kreeg een nominatie als meest inspirerende persoon in 2008.
Duidelijk mag zijn dat vrouwelijke genitale verminking één van de ernstigste vormen van kindermishandeling is en na het lezen van deze twee boeken is dat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Inventarisatie van de risicogroep door het registreren van dochters van genitaal verminkte vrouwen bij bevallingen moet mogelijk zijn. In Senegal zijn goede resultaten behaald met het terugdringen van VGV door een combinatie van intensieve voorlichting met het gezamenlijk publiekelijk afkeuren van VGV. Het lijkt de moeite waard een dergelijke aanpak te vertalen naar de Nederlandse situatie.
maandag 18 januari 2010
Veilig opgroeien
Jaarlijks komen bij de Raad voor de Kinderbescherming tal van meldingen over een bedreigende situaties van kinderen. Het Bureau Jeugdzorg of het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling schakelt de Raad voor de Kinderbescherming in om de gezinssituatie van het kind te onderzoeken. De Raad moet beoordelen of het kind veilig is of dat ingrijpen noodzakelijk is. Een moeilijke afweging, waarbij vooral de aandacht is voor wat niet goed gaat. In het boek Veilig opgroeien van Turnell wordt een uit Australië afkomstige benadering gepresenteerd waarin samenwerking met het gezin wordt nagestreefd en gekeken naar signalen van veiligheid. Van melding, via intake, onderzoek naar beoordeling en afsluiting wordt de theorie en de verschillende stappen in de 'Signs of Safety' benadering verhelderd en geïllustreerd met voorbeelden uit de praktijk. Hoewel de organisatie van de kinderbescherming in Australië afwijkt van de Nederlandse is deze aanpak ook hier goed bruikbaar . Dit is inmiddels opgepikt door een aantal Bureau's jeugdzorg en ook in de nieuwe methodiek van de Raad voor de Kinderbescherming zijn duidelijk aspecten van de ' Signs of Safety' benadering te herkennen.
maandag 11 januari 2010
Basisboek huiselijk geweld
Een interessant boek dat ik in maart vorig jaar toegestuurd kreeg, was het Basisboek Huiselijk Geweld van Hans Janssen. Van alle vormen van geweld komt huiselijk geweld het meeste voor. Jaarlijks vallen er 150 doden als gevolg van geweld achter de voordeur. Maar hoe signaleer je als professional huiselijk geweld? Zeker met de wet Tijdelijk Huisverbod, die in 2009 in werking trad, zijn de mogelijkheden om in te grijpen vergroot. Maar hoe maak je het bespreekbaar en hoe pak je het aan? In dit helder opgebouwde en toegankelijk geschreven basisboek is alle informatie gebundeld die in de afgelopen dertig jaar is opgebouwd. Het gaat in op de aard en de omvang, de oorzaken en de gevolgen van huiselijk geweld, die aanpak en de noodzakelijke vaardigheden van professionals die geconfronteerd worden met huiselijk geweld en kindermishandeling. De tekst is geïllustreerd met krantenberichten over huiselijk geweld en voorbeelden van 'best practice'. Auteur Hans Janssen was jarenlang bij het Ministerie van Justitie de landelijk projectleider 'huiselijk geweld'.
donderdag 7 januari 2010
Vertrouwen in jeugdzorg
Een paar weken terug kreeg ik het boek Vertrouwen in Jeugdzorg van Wiel Janssen toegestuurd om te recenseren voor Biblion.
In de afgelopen twintig jaar is het aantal kinderen dat een beroep doet op jeugdzorg verdubbeld. Wiel Janssen stapte in augustus 2008 op als directeur van Bureau Jeugdzorg Amsterdam. De negatieve berichten over het Bureau volgden elkaar in een razend tempo op. Janssen is niet de enige Jeugdzorg directeur die in de afgelopen jaren - al dan niet gedwongen - het veld ruimde. In dit boek betoogt Janssen dat de rol van de Bureau's jeugdzorg in de afgelopen jaren ingrijpend is veranderd. En dat niet de jeugdzorgprofessionals maar de politiek daarin leidend was. Met als gevolg dat de kern van het werk steeds meer uit zicht raakte. Het stelsel is versnipperd geraakt met alle gevolgen van dien. Ook de op te richten Centra voor Jeugd en gezin gaan de huidige problemen niet oplossen. In deze publicatie worden de problemen in de jeugdzorg beschreven en de ontwikkeling van de jeugdzorg sinds 1975. Een analyse van de problemen wordt gegeven en voorstellen voor verbetering van het huidige jeugdzorgstelsel worden gedaan.
maandag 4 januari 2010
Bloggen en The Artist Way
Waarom starten mensen een weblog? Het is een dagboek, maar dan voor een breder publiek. Waar een dagboek is om je sores eens lekker van je af te schrijven, is een weblog meer voor nieuws dat ook voor anderen interessant is. Dus het feit dat de poes vanochtend weer gekotst heeft of dat ik m'n nieuwe lens lastig in mijn oog krijg komt er niet in. Tussen mijn 12e en mijn 19e hield ik een dagboek bij dat volstond met mijn ervaringen op school, thuis en met vriendjes. En zelfs dat dagboek censureerde ik uit angst dat mijn ouders, of nog erger m'n broer, het zou lezen. Wat ook gebeurde en te zien was aan de 'leuke'opmerkingen die hij erbij geschreven had.
Een paar jaar terug ben ik weer met een dagboek begonnen, maar nu anders. Ik had het boek The Artist Way van Cameron gelezen. Dit ietwat zweverige boek beschrijft een methode om in twaalf weken de verschillende blokkades die onze creatieve vermogens in de weg staan, op te heffen. Aangezien ik net gestart was met creatief schrijven leek me dat wel wat. Ik heb alle oefeningen uit het boek gedaan en dat was leuk en inzichtgevend. Het helpt met name helder te krijgen wat je zelf belangrijk vindt en waar je je energie wel en niet in wilt steken. Alleen de oefening om een week niet te lezen (een week!) heb ik overgeslagen. Wat vooral is blijven hangen is het advies dagelijks drie pagina's te schrijven met persoonlijke overpeinzingen. Geen literatuur, geen filosofie, gewoon al je persoonlijke geneuzel op papier plempen. Dan ben je het maar kwijt en komt er ruimte voor de kunstenaar in je. Dat doe ik nog regelmatig, niet dagelijks, maar het is heerlijk om drie pagina's vol te zeveren en zeker als je dat een paaar dagen achter elkaar doet verdwijnen je problemen als sneeuw voor de zon of blijft er niets anders over actie te ondernemen omdat je toch niet nog een dag hetzelfde wilt neerschrijven. Hoe dan ook, teksten die absoluut niet interessant zijn voor de ander en trouwens ook niet voor jezelf (Cameron raadt ook aan ze niet terug te lezen, maar weg te gooien).
Het doel van een weblog is ook anders. Een breder publiek, discussie aanzwengelen. Maar waarover dan? Waar heb je het zo over met vrienden? Gebeurtenissen in de media. Zoals de kerstrede van de koningin die msn-en maar niks vindt, terwijl ik zie dat jongeren meer in plaats van minder contact met elkaar hebben. En de inhoud van mijn werk natuurlijk over de hulp aan clienten in de jeugdzorg, bij huiselijk geweld en in de maatschappelijke opvang. En over literatuur, welk boek je gelezen hebt en waarom de ander het zeker wel of niet moet lezen, is een steeds terugkerend onderwerp dat nooit verveelt. Theater, film, Oerolfestival? Eigenlijk is er meer dan genoeg om over te schrijven.
Dan kan ik de recensies die ik schrijf voor Biblion over nieuwe boeken in de zorgsector net zo goed ook in mijn weblog zetten, hebben meer mensen er ook nog plezier van. En de artikelen die ik schrijf over m'n werk in de zorg. En de verhalen die ik zelf schrijf dan? Misschien.
Zo'n weblog, ik ga het maar eens uitproberen.
Abonneren op:
Posts (Atom)