Kort geleden kreeg ik de publicatie Terug naar Oude Pekela Margalith Kleijwegt toegestuurd. In 1987 speelde in Oude Pekela de eerste grote zedenzaak, die ons land wekenlang in de greep hield. In die tijd was ik werkzaam als coördinator van het Samenwerkingsverband tegen seksueel geweld in Leiden en ik kan me de zaak nog goed herinneren. Tientallen kinderen zouden door kinderlokkers zijn meegenomen. Men had nog geen ervaring met het verhoren van kinderen, het ondersteunen van ouders en het buiten de deur houden van de media en door een onhandige aanpak liep de boel volledig uit de hand. De zaak werd steeds groter en later waren het weer clowns die kinderen meegenomen hadden. Het onderzoek liep op niets uit en een dader is nooit gevonden.
In deze vlot geschreven publicatie, een jubileum uitgave van uitgeverij Balans, gaat de schrijfster, journalist bij Vrij Nederland sinds 1985, terug naar Oude Pekela. Kleijwegt spreekt met de betrokkenen uit die tijd en duidelijk wordt dat de situatie diepe sporen heeft nagelaten in het dorp. Ouders en deskundigen, waaronder huisartsen en professor Mik, werden niet geloofd en gesproken werd van massahysterie. In 1987 kon men zich niet voorstellen dat dit soort ernstige dingen met kinderen kon gebeuren. Het enige positieve is dat veel geleerd is van de situatie in Oude Pekela. De doortastende aanpak in Amsterdam waar Robert M. in kinderdagverblijf ’t Hofnarretje 80 kinderen misbruikte is daar een voorbeeld van. Waarbij de belangrijkste adviezen uit Oude Pekela zijn: biedt houvast en steun aan ouders en houdt de leiding in één hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten