Bloggen en The Artist Way

Waarom starten mensen een weblog? Het is een dagboek, maar dan voor een breder publiek. Waar een dagboek is om je sores eens lekker van je af te schrijven, is een weblog meer voor nieuws dat ook voor anderen interessant is. Dus het feit dat de poes vanochtend weer gekotst heeft of dat ik m'n nieuwe lens lastig in mijn oog krijg komt er niet in. Tussen mijn 12e en mijn 19e hield ik een dagboek bij dat volstond met mijn ervaringen op school, thuis en met vriendjes. En zelfs dat dagboek censureerde ik uit angst dat mijn ouders, of nog erger m'n broer, het zou lezen. Wat ook gebeurde en te zien was aan de 'leuke'opmerkingen die hij erbij geschreven had.
Een paar jaar terug ben ik weer met een dagboek begonnen, maar nu anders. Ik had het boek The Artist Way van Cameron gelezen. Dit ietwat zweverige boek beschrijft een methode om in twaalf weken de verschillende blokkades die onze creatieve vermogens in de weg staan, op te heffen. Aangezien ik net gestart was met creatief schrijven leek me dat wel wat. Ik heb alle oefeningen uit het boek gedaan en dat was leuk en inzichtgevend. Het helpt met name helder te krijgen wat je zelf belangrijk vindt en waar je je energie wel en niet in wilt steken. Alleen de oefening om een week niet te lezen (een week!) heb ik overgeslagen. Wat vooral is blijven hangen is het advies dagelijks drie pagina's te schrijven met persoonlijke overpeinzingen. Geen literatuur, geen filosofie, gewoon al je persoonlijke geneuzel op papier plempen. Dan ben je het maar kwijt en komt er ruimte voor de kunstenaar in je. Dat doe ik nog regelmatig, niet dagelijks, maar het is heerlijk om drie pagina's vol te zeveren en zeker als je dat een paaar dagen achter elkaar doet verdwijnen je problemen als sneeuw voor de zon of blijft er niets anders over actie te ondernemen omdat je toch niet nog een dag hetzelfde wilt neerschrijven. Hoe dan ook, teksten die absoluut niet interessant zijn voor de ander en trouwens ook niet voor jezelf (Cameron raadt ook aan ze niet terug te lezen, maar weg te gooien).
Het doel van een weblog is ook anders. Een breder publiek, discussie aanzwengelen. Maar waarover dan? Waar heb je het zo over met vrienden? Gebeurtenissen in de media. Zoals de kerstrede van de koningin die msn-en maar niks vindt, terwijl ik zie dat jongeren meer in plaats van minder contact met elkaar hebben. En de inhoud van mijn werk natuurlijk over de hulp aan clienten in de jeugdzorg, bij huiselijk geweld en in de maatschappelijke opvang. En over literatuur, welk boek je gelezen hebt en waarom de ander het zeker wel of niet moet lezen, is een steeds terugkerend onderwerp dat nooit verveelt. Theater, film, Oerolfestival? Eigenlijk is er meer dan genoeg om over te schrijven.
Dan kan ik de recensies die ik schrijf voor Biblion over nieuwe boeken in de zorgsector net zo goed ook in mijn weblog zetten, hebben meer mensen er ook nog plezier van. En de artikelen die ik schrijf over m'n werk in de zorg. En de verhalen die ik zelf schrijf dan? Misschien.
Zo'n weblog, ik ga het maar eens uitproberen.