In eerste instantie leek het Nederland voorbij te gaan en kwamen er alleen berichten over seksueel misbruik binnen de kerk uit Canada, de Verenigde Staten, Ierland en België. In het voorjaar 2010 werd duidelijk dat seksueel misbruik ook in katholieke instellingen in Nederland veel is voorgekomen. De Stichting Hulp en Recht ontving in korte tijd een kleine 2000 meldingen. De commissie Deetman concludeerde in haar eindrapport dat het misbruik van minderjarigen bekend was binnen de ordes en bisdommen en schat dat tussen 1945 en 1981 tussen de 10.000 en 20.000 minderjarigen in katholieke internaten, kindertehuizen, kostscholen en weeshuizen het slachtoffer zijn geworden van misbruik. Enkele duizenden van hen zouden zwaar seksueel zijn misbruikt. De kerk heeft geen antwoord op deze aanklachten. Er klinken verontschuldigingen, maar deze lijken meer een poging de schade te beperken dan dat er sprake is van empathie met slachtoffers.
Inmiddels zijn de feiten niet meer te ontkennen en verschijnen er publicaties over seksueel misbruik in de katholieke kerk. In mijn blog van 13 december 2010 besprak ik de publicatie seksueel misbruik in de katholieke kerk erkennen en verhinderen van Wunibald Muller, zeker interessant voor wie zich meer wil verdiepen in de aanpak van seksueel misbruik in de kerk.
Vorige week kreeg ik een andere publicatie over het onderwerp toegestuurd om te recenseren: Grensoverschrijdingen geduid. Over seksueel misbruik in katholieke instellingen van Erik Borgman, Rik Torfs e.a. Met deze publicatie willen de schrijvers wat uitgebreider ingaan op een aantal achterliggende kwesties. In negen artikelen gaan zij in de theologie en de geschiedenis op zoek naar perspectieven die oog hebben voor de slachtoffers (en de daders) maar ook met oog op de toekomst. De publicatie is ingedeeld in drie delen. Het eerste deel gaat in op seksueel geweld als ‘kwaad’ en de duiding daarvan, het tweede deel gaat in op de actualiteit en het derde deel op preventie. Hoewel een poging wordt gedaan een antwoord te vinden en een vergelijking met het niet ingrijpen van de kerk ten tijde van de jodenvervolging niet uit de weg wordt gegaan wordt de problematiek enigszins afstandelijk, vanuit het perspectief van de katholieke kerk benaderd. Er is weinig oog voor het slachtoffer en daardoor is de bruikbaarheid in de praktijk beperkt. Het blijft vooral bij duiding terwijl juist nu een voortvarende aanpak met adequate hulp aan slachtoffers gewenst is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten