Op 2 juni was op de miniconferentie Trends en toekomst in de ketensamenwerking georganiseerd door Slob management. Ketensamenwerking staat volop in de belangstelling omdat veel problemen niet oplosbaar zijn door één instelling en samenwerking tussen instellingen nodig is om een cliënt/gezin goed te helpen. We kunnen het cliënten immers niet aandoen om zeven verschillende hulpverleners op hen af te sturen. Niet dat dat niet meer voorkomt. Er zijn genoeg situaties bekend waar verschillende hulpverleners aan de slag zijn in één gezin zonder dat van elkaar te weten.
Volgens Aart Jan Moerkerke, wethouder In Capelle aan de IJssel die een inleiding hield, was kostenbesparing een eerste aanleiding voor gemeenten om ketensamenwerking te stimuleren. En betere zorg voor de cliënt kwam pas daarna, de omgekeerde volgorde lijkt me. Maar goed. Doel van ketensamenwerking is dat instellingen niet meer kunnen zeggen, dat een cliënt niet in de doelgroep valt omdat hij/zij verslaafd, psychisch gestoord, verstandelijk gehandicapt, 18+, of wat dan ook is. Dat instellingen gezamenlijk de verantwoordelijkheid nemen de cliënt te helpen. De gemeente heeft daarbij een regierol. Ze kunnen immers als subsidiegever instellingen bewegen om deel te nemen aan de ketensamenwerking voor bijvoorbeeld de aanpak van huiselijk geweld of zwerfjongeren.
Wat daarbij niet uit het oog verloren moet worden is het onderscheid tussen het beleidsniveau en het casusniveau. De gemeente heeft de rol de ketensamenwerking tussen instellingen op beleidsniveau te begeleiden en te sturen, afspraken te maken die uitvoerders faciliteren de cliënt of het gezin zo goed mogelijk te helpen. Op casusniveau liggen de rollen anders. Daar is de hulpverlener die de beste ingang heeft in het gezin de beste regievoerder, daar wordt de aanpak bij voorkeur in samenwerking met de cliënt/het gezin bepaald door hulpverleners die betrokken zijn in de hulpverlening aan het gezin. Problemen die opduiken op casusniveau waar men in de keten niet uitkomt worden doorgesluisd naar het beleidsniveau en daar opgelost.
Op de miniconferentie hield Anja van de AA ook nog een inleiding en zij bevestigde de aanpak om te starten bij de inhoud en pas later financiering te regelen. Ze gaf een voorbeeld over ketenzorg voor daklozen in Utrecht. Ze begonnen met een bijeenkomst met sleutelfiguren, maakten met hen een programma van knelpunten, betrokken vervolgens de doelgroep erbij en vroegen ook hen om advies, op basis van dat alles maakten ze een plan, pas daarna gingen ze aan de gang met het regelen van geld. Dit alles vanuit het idee dat voor een goed plan altijd geld komt als je maar goed zoekt en niet te snel opgeeft. Ze had nog tal van tips over ketensamenwerking, maar wat vooral bij me is blijven hangen is de waarschuwing om in het kader van de ketensamenwerking niet te investeren in de ontwikkeling van nieuwe ICT, volgens haar waren er voldoende landelijke ICT faciliteiten die werken en waar op aangesloten kan worden. Goed om te weten. Meer tips zijn te vinden op www.ketens-netwerken.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten