Uit onderzoek blijkt dat zeventig procent van de veranderingsprocessen in Nederlandse organisaties voortijdig vast lopen of niet leiden tot het gewenste resultaat. Het Nederlands jeugdinstituut organiseert in 2011 een congres met als titel: Wijzer implementeren. Vragen zijn: wat zijn kenmerken van succesvolle implementatie? Hoe het implementatieproces inrichten en uitvoeren? Hoe de resultaten monitoren en borgen?
In Nederland wordt jaarlijks handenvol geld uitgegeven aan wetenschappelijk onderzoek, maar de praktijk heeft er weinig profijt van. Wat meespeelt is dat onderzoekers bij voorkeur publiceren in wetenschappelijke tijdschriften en dat deze (vaak Engelse) tijdschriften niet gelezen worden door werkers uit de praktijk, ook niet door gedragswetenschapppers. Maar misschien meer nog dat de implementatie van onderzoek in handen is van de onderzoekers en de kloof met de praktische gang van zaken groot is. Bovendien is de visie dat implementatie top down moet plaatsvinden terwijl het in feite precies andersom is. De ideeën voor een succesvolle implementatie moeten niet komen van managers maar uit de ervaringen met cliënten in de praktijk. Wat met name van belang is dat gestart wordt met een uitgebreide inventarisatie van de stand van zaken, het huidige beleid en vooral de huidige praktijk. Afspraken zijn mooi, maar als niemand er zich aan houdt heb je er niks aan. Dus starten bij het in kaart brengen van de huidige uitvoeringspraktijk. Waar lopen de werkers tegenaan, wat zijn struikelblokken, wat wensen? En dan maakt het niet uit of je een nieuwe aanpak huiselijk geweld gaat implementeren, het veiligheidbeleid voor de kinderen of een nieuwe evidence-based methodiek. Na de uitvoerders zijn de managers en beleidsmakers pas aan de beurt. Met wat je gezien hebt in de praktijk kun je beleidsplannen en mooie besluiten doorlichten, maar kom je geheid ook problemen op het spoor waardoor het in de praktijk misloopt. Nadat de actuele situatie in kaart is gebracht, kan het projectplan worden geconcretiseerd: wat gaan we precies aanpakken, hoe en met welk concreet resultaat. Daarna is het tijd voor het echte werk: het ontwikkelen van protocollen, het aanpassen van werkafspraken, het organiseren van trainingen en werkconferenties, het afschaffen van zinloze overleggen en vervangen door nuttige bijeenkomsten over concrete zaken. Alles wordt in het werk gezet om het gestelde resultaat te bereiken, dus het stoppen van het geweld in gezinnen, het verbeteren van de veiligheid van kinderen of het terugdringen van gedragsproblemen. Naast de inhoud gaat het daarbij ook om commitment van uitvoerders. Een implementatie wordt pas succesvol als degenen die het werk moeten uitvoeren, de protocollen bewaken, de afspraken nakomen: het nut, de meerwaarde daarvan inzien (visie) en de voorwaarden aanwezig zijn om dat ook zo te doen (organisatie en deskundigheidsbevordering)
En natuurlijk:
- dat duidelijk is wat en hoe het moet worden uitgevoerd (plan)
- in een pilot is ervaren hoe het is om anders te werken (do)
- de nieuwe werkwijze wordt geëvalueerd (check)
- de aanpak op basis van de resultaten wordt bijgesteld (act)
met degenen die het moeten uitvoeren (people)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten